ΜΕΖΕΔΕΣ/ΟΡΕΚΤΙΚΑ

Παστουρμαδόπιτα ή πίτα Καισαρείας, ένας από τους πιο εκλεκτούς μεζέδες για τους μερακλήδες. Μία πίτα με πλούσια και πικάντικη γεύση. Με πρωταγωνιστή τον παστουρμά που με την ιδιαίτερη γεύση του, την απογειώνει. Η πίτα είναι πολύ απλή, με τρία υλικά όλο κι όλο, παστουρμάς, κασέρι και ντομάτα και η νοστιμιά της βασίζεται αποκλειστικά στην καλή ποιότητα και νοστιμιά αυτών των υλικών.

Ο γνωστός και απόλυτα επιτυχημένος συνδυασμός του καπνιστού σολομού με το τυρί κρέμα πρωτοστατεί σ΄ αυτήν τη συνταγή. Τυλιγμένα μέσα σε αρωματισμένες με άνηθο, κρέπες, μας δίνουν ένα γευστικό αποτέλεσμα εξαιρετικό! Απολαύστε τις το χειμώνα στο εορταστικό μενού αλλά και το καλοκαίρι μ΄ ένα δροσερό λευκό κρασάκι…

Σας αρέσουν οι λιαστές ντομάτες; Αν κάποιος μου έκανε αυτήν την ερώτηση παλιά, δεν είμαι σίγουρη ότι θα μπορούσα να απαντήσω με σιγουριά. Κι αυτό γιατί ως επί το πλείστον, πρόκειται για αφυδατωμένα ντοματάκια, σκληρά σαν πετσιά και με μεγάλη οξύτητα που έτσι και τα φας σκέτα, ένα κχχχ… το κάνεις για να λέμε και του στραβού το δίκιο. Όμως έχω δοκιμάσει και κάποια που ήταν υπέροχα, κατακόκκινα και ζουμερά, γλυκά και πεντανόστιμα. Τέτοια λοιπόν θα φτιάξουμε σήμερα και μάλιστα με την άνεση που δίνει ο φούρνος του σπιτιού σε όσους από εμάς δεν έχουμε τη δυνατότητα να τα αποξηράνουμε στον ήλιο.

Η ιδέα είναι εύκολη και το αποτέλεσμα φανταστικό! Ο συνδυασμός μιας κλασικής ομελέτας μαζί με τορτίγια που ετοιμάζονται στο ίδιο τηγάνι εύκολα και γρήγορα. Για ένα νόστιμο πρωινό, για ένα μεσημεριανό στα γρήγορα, για μια βραδιά με φίλους. Κάντε τους δικούς σας συνδυασμούς για να δημιουργήσετε καινούριες γεύσεις, οι επιλογές είναι ατελείωτες!

Οδεύουμε ολοταχώς προς τα Χριστούγεννα και είναι ώρα να σχεδιάσουμε το εορταστικό μενού μας. Την προηγούμενη φορά φτιάξαμε γουακαμόλε και ο λόγος ήταν πως σήμερα θα σας προτείνω μια πιατέλα ορεκτικών με βάση αυτή την υπέροχη σαλάτα. Και μπορεί να είναι ξενόφερτη και να μην έχει σχέση με το παραδοσιακό ελληνικό τραπέζι των Χριστουγέννων, όμως παρ΄όλα αυτά παραμένει μια δροσερή κι ελαφριά σαλάτα που σαν ορεκτικό στέκεται άψογα στο ύψος των περιστάσεων αφού ανοίγει την όρεξη και μας προετοιμάζει για το γεύμα που θα ακολουθήσει χωρίς να μας βαραίνει. Το άλλο πλεονέκτημά του είναι το πράσινο του χρώμα που μας βοηθάει να διακοσμήσουμε καναπεδάκια με σχήμα έλατο ή φύλλο γκι. Καναπεδάκια λοιπόν και αυγουλάκια με πάστα γουακαμόλε και να έχετε χαρούμενα Χριστούγεννα!

Φαλάφελ, τα απίθανα κεφτεδάκια από ρεβίθι που μας έρχονται από τη Μέση Ανατολή και έγιναν δημοφιλή σ΄όλον τον κόσμο γιατί είναι πεντανόστιμα. Με την πρώτη απλοποιημένη σκέψη δεν πρόκειται για τίποτα άλλο από ένα ταπεινό κεφτέ από όσπριο όμως στην πραγματικότητα αυτοί οι ανατολίτικοι κεφτέδες δεν αφήνουν κανέναν ασυγκίνητο όταν τους δοκιμάσει. Εξωτερικά με τραγανή και χρυσαφένια κρούστα και εσωτερικά αφράτοι, αρωματισμένοι με μπαχαρικά και μυρωδικά, με χαρακτηριστικό πρασινωπό χρώμα, σου προσφέρουν μια προκλητική απόλαυση. Και τότε καταλαβαίνεις για ποιο λόγο γίνεται τόσος ντόρος για το απόλυτο χορτοφαγικό street food της Ανατολής.

Αυτά τα απίθανα μεζεδάκια καλύτερα να τα φτιάχνεις κι ακόμη καλύτερα να τα τρως παρά να προσπαθείς να βρεις την σωστή τους ονομασία. Οι απόψεις διίστανται  ανάμεσα στο ντολμαδάκι, στο σαρμαδάκι και το γιαπράκι κι αυτές οι ονομασίες αλλάζουν από τόπο σε τόπο καθώς και τα υλικά που χρησιμοποιούνται για να φτιαχτούν. Το αποτέλεσμα είναι να βρίσκεις με την ίδια ονομασία ντολμάδες άλλες φορές τυλιγμένους με αμπελόφυλλα κι άλλοτε με λάχανο. Το ίδιο συμβαίνει και με τις γεμίσεις όπου κατά τόπους προσδιορίζουν την ονομασία έτσι ώστε με την ίδια ονομασία αλλού να εννοούν γέμιση με ρύζι, αλλού με κιμά και αλλού με κρέας. Οπότε ας πάρουμε τα πράγματα με την σειρά και με την προϋπόθεση ότι αυτές οι λέξεις προέρχονται από την τούρκικη γλώσσα, καλά είναι να γνωρίζουμε την ετυμολογία τους η οποία είναι η εξής:

Λατρεύουμε την πατατοσαλάτα και συγκεκριμένα “αυτήν” την πατατοσαλάτα. Συνταγή που μου έδωσαν στο Νευροκόπι εδώ και είκοσι χρόνια τουλάχιστον. Ανήκει στην χρυσή δεκάδα των συνταγών μου όπως συνηθίζω να λέω χαριτολογώντας, για τις πιο παλιές συνταγές μου που καμία άλλη δεν μπόρεσε να τις αντικαταστήσει με το πέρασμα των χρόνων. Από την πρώτη στιγμή έγινε η αγαπημένη μας και από τότε κάθε πειραματισμός και οποιαδήποτε αλλαγή στα υλικά δεν έγινε αποδεκτή και μάλιστα προκαλούσε διαμαρτυρίες και γκρίνια. Οπότε κατοχυρώθηκε στην αρχική της μορφή, μια συνταγή με απλά και λίγα υλικά αλλά και με αντιθέσεις στην υφή και την γεύση σε απόλυτη ισορροπία και αρμονία.

Τα παιδία παίζει κι αν είστε φίλος ή φίλη της σελίδας θα γνωρίζετε πως στην προηγούμενη δημοσίευσή μου, έφτιαξα σαλάτα με φασόλια γίγαντες. Έτσι κράτησα μερικούς γιατί κάπου είχα διαβάσει ότι γίνονται και τηγανητοί και βουρ στο ψητό… ή μάλλον στο τηγανητό! Τώρα εντάξει, μην φανταστείτε ότι μιλάμε για φαγητό για την οικογένεια ή ότι μπορείτε να φτιάξετε και πολλούς. Εγώ τουλάχιστον δεν έχω την υπομονή, τσούκου τσούκου κι έναν έναν. Όμως όσο για ένα πιάτο, έτσι για μεζεδάκι διαφορετικό κατά την περίοδο της νηστείας, ειδικά αν τύχει να κάνετε και κάποιο τραπέζι, για ποικιλία, μια χαρά είναι. Το συνοδεύω με μία βινεγκρέτ παντζαριού ενώ οι κόρες μου διαφώνησαν κάθετα. Τι είπαν τα αστέρια μου?

Το χταπόδι, ένα από τα πιο αγαπημένα θαλασσινά, μ΄όποιο και να το μαγειρέψουμε, μας επιφυλάσσει μοναδική γευστική εμπειρία. Ακόμη και στην πιο απλή του μορφή, ψημένο στα κάρβουνα με λαδολέμονο, αποτελεί έναν από τους καλύτερους μεζέδες για ουζάκι και όχι μόνο. Σήμερα θα του προσθέσουμε αρώματα υπέροχα και γλύκα ονειρεμένη, τόσο όσο να μας ταξιδέψει και θα το απολαύσουμε σαν μεζεδάκι ή και σαν ολοκληρωμένο πιάτο αφού άνετα συνοδεύει το ρύζι, τα μακαρόνια, τις πατάτες ή κάποιο λαχανικό κατά την περίοδο της νηστείας.

Μία πολύ ωραία εκδοχή για κολοκυθοκεφτέδες, διαφορετική απ΄ό,τι έχουμε συνηθίσει. Θυμίζουν έντονα κροκέτες καθώς είναι τραγανοί απ΄έξω ενώ το εσωτερικό τους είναι βελούδινο και αφράτο. Ένας λαχταριστός μεζές για να συνοδεύσετε απολαυστικά το ούζο ή την μπύρα σας!

Τώρα τι να πω εγώ γι αυτό το πιάτο… φαγητό να το πω… ορεκτικό να το πω… μεζέ ή μήπως γλύκισμα; Ναι, γλύκισμα, γιατί η γλύκα του χτυπάει κόκκινο, όσο για την νοστιμιά του, μένει αλησμόνητη. Ένα φαγάκι που όχι μόνο μιλάει στην γλώσσα αλλά λέει και πολλά τραγούδια. Ή που ίσως θα τα πείτε εσείς καθώς η ηδονή της απίθανης γεύσης του θα σας απογειώνει!

Όταν μου ζητήθηκε να πάρω μέρος στο φετινό Food festival που διοργανώνεται κάθε χρόνο στην Θεσσαλονίκη από το Mediterranean Cosmos και να παρουσιάσω μία αντιπροσωπευτική συνταγή από την Τουρκία, το μυαλό μου πήγε αμέσως στο τσερκέζ ταβού! Και αυτό, γιατί υπάρχει μία πληθώρα κοινών συνταγών με την γείτονα χώρα και οποιαδήποτε άλλη επιλογή, θα έμοιαζε σαν να παρουσίαζα ελληνικό φαγητό. Αντίθετα, το τσερκέζ ταβού είναι άγνωστο στην Ελλάδα και πολύ κακώς θα έλεγα γιατί πρόκειται για μία πολύ γευστική κοτοσαλάτα που γίνεται γρήγορα και εύκολα. Η επιλογή μου με δικαίωσε γιατί ο κόσμος ενθουσιάστηκε αν και ακούστηκαν κάποια παραπονάκια για το σκόρδο απ΄όσους δεν το τρώνε αλλά η ποσότητα του σκόρδου είναι θέμα γούστου οπότε βάλτε όσο θέλετε.

Τι σου κάνει μία μελιτζάνα που έχει ξεμείνει μόνη κι έρημη στο ψυγείο και δεν ξέρεις τι να την κάνεις… Ένα πολύ εύκολο και γρήγορο ορεκτικό, ένα όμορφο και χαριτωμένο πιάτο για το εορταστικό τραπέζι!

Από το Παγονέρι, ένα πανέμορφο και γραφικό χωριό της Δράμας, υπέροχοι κολοκυθοκεφτέδες μυρωδάτοι και τραγανοί! Αυτό το χωριό πέρα από το μαγευτικό του τοπίο, έχει μια δική του μαγειρική κουλτούρα με υπέροχες τοπικές συνταγές από πίτες και γλυκά. Εξαιρετική συνταγή για κολοκυθοκεφτέδες, τραγανούς και αφράτους!

Απίθανα μύδια σαγανάκι, ένας ακόμη τρόπος για να απολαύσει κανείς αυτά τα υπέροχα θαλασσινά. Πεντανόστιμη, δεμένη σάλτσα, ζουμερά και τρυφερά μύδια, καυτερό και πικάντικο μεζεδάκι, ιδανικό για το ούζο και το τσιπουράκι. Σκέφτεστε τίποτα καλύτερο; Κι όμως ναι, γίνεται και καλύτερο! Και γίνεται καλύτερο όταν απολαμβάνεις τα μυδάκια σου πίνοντας το ουζάκι που λέγαμε, σε μια ψαροταβέρνα εκεί, δίπλα στο κύμα, να είναι νύχτα και να έχεις φάτσα κάρτα ένα πελώριο δεκαπενταυγουστιάτικο φεγγάρι. Τελικά η ζωή είναι ωραία φίλοι μου! Εδώ σηκώνει ν΄ανάψεις κι ένα τσιγάρο κι ας το΄χεις κόψει. Μπερεκέτι! …και εις υγείαν!