Η περίεργη σχέση μου με το χαλβά ξεκίνησε από πολύ νωρίς, από τα παιδικά μου χρόνια. Σαν μικρό παιδάκι, είχα μεγάλο καλαμπούρι και οι επικές μου “εξυπνάδες” έχουν μείνει αξέχαστες. Με μεγάλη αφέλεια πετούσα διάφορα “μαργαριτάρια” και τότε η μαμά μου ξεκαρδιζόταν, μ΄έπαιρνε αγκαλιά κι έλεγε “αχ χαλβά μου εσύ…!” Για να είμαι ειλικρινής δεν καταλάβαινα τι εννοούσε αλλά ένα ήταν σίγουρο. Ήμουν χαλβάς. Έτσι μια μέρα, τη βλέπω να φτιάχνει κάτι που πρώτη φορά έβλεπα οπότε τη ρωτάω τι είναι αυτό. “Χαλβάς” μου λέει. Γελάω εγώ και της λέω “τι λες βρε μαμά! Αφού χαλβάς είμαι εγώ…” Ναι, τόσο καλά. Έτσι, ξεκίνησε η κακή μου σχέση με το χαλβά που έμελλε να με ταλαιπωρήσει και να με τρομοκρατήσει για πολλά πολλά χρόνια. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή…

Είμαι σίγουρη ότι οι περισσότεροι θα αναρωτιέστε σε πιο κίνδυνο αναφέρομαι. Μα φυσικά σ΄αυτήν την έκρηξη ηφαιστείου που γίνεται όταν ρίχνεις το σιρόπι και σ΄αυτές τις μπουρμπουλήθρες βόμβες που εκτοξεύονται δεξιά κι αριστερά την ώρα που ανακατεύεις,  αυτές που σκάνε κάτω από τα χέρια σου μέσα από ένα μείγμα που κοχλάζει σαν λάβα και σε δευτερόλεπτα γίνονται πιο πολλές, πιο μεγάλες, πιο δυνατές. Έτσι λοιπόν πάντα με τρομοκρατούσε αυτό το γλυκό. Και ναι, έκανα τα πάντα, χαμηλή θερμοκρασία, τυλιγμένα χέρια σε πετσέτες, σε σακούλες κι ό,τι άλλο διάβαζα ή σκεφτόμουν από μόνη μου αλλά η κατάσταση παρέμενε η ίδια. Αυτό το απλό γλυκό που το κάνει όλος ο κόσμος με τόση ευκολία, έμενα μου ασκούσε ένα τρομερό “μπούλινγκ” κι έτσι το απέφευγα. Οπότε, πάρτο αλλιώς που λένε, θα σας δείξω με ποιο τρόπο μπορούμε να το φτιάξουμε έτσι ώστε τίποτα απ΄όλα αυτά να μην συμβεί, ο χρόνος και ο κόπος να μειωθούν αισθητά ενώ το αποτέλεσμα θα είναι καλύτερο.

Όμως δεν ήταν αυτός ο μόνος λόγος που απέφευγα να φτιάξω χαλβά. Ο σοβαρότερος λόγος ήταν ότι δεν έφτιαχνα ωραίο χαλβά! Δεν ξέρω αν τα κριτήρια μου ήταν υψηλά αλλά αυτή η κλασική συνταγή 1-2-3-4 που όλοι ξέρουμε, με την κλασική τεχνική, με τα κλασικά υλικά, απλά δεν δούλευε για μένα. Έτσι, συνεχώς ρωτούσα τον κόσμο πώς τον φτιάχνει, μπας και δω φως στο τούνελ. Η απάντηση, πάντα η ίδια, “καλά… εγώ κάνω ένα χαλβά… θα σου στείλω” Και δυστυχώς μου έστελναν! Και δυστυχώς ήταν χειρότεροι και από τον δικό μου! Όμως για να μην μιλάμε αόριστα, ας προσδιορίσω ποια είναι για εμένα τα χαρακτηριστικά που θέλω να έχει ένας καλός χαλβάς. Θέλω να είναι αφράτος κι όχι σαν μάζα καουτσούκ, θέλω δηλαδή ενώ διατηρεί τη συνοχή του και το σχήμα του, όταν τον βάζεις στο στόμα να σκορπάνε οι κόκκοι και να σε κατακλύζει η νοστιμιά του σιμιγδαλιού. Ο κόκκος να ξεχωρίζει και να είναι μαλακός κι ευχάριστος στο στόμα, όχι σκληρός και άγευστος αλλά ούτε και λαπαδιασμένος. Η λιπαρή ουσία να τον κρατάει ενωμένο και να του δίνει μια διακριτική γυαλάδα χωρίς να ξεχειλίζει και να δημιουργεί μια γλιτσιασμένη και λαδερή εικόνα. Το χρώμα του να είναι καφετί αλλά “ροδισμένο” όχι μαυροχαρχαλιασμένο. Και φυσικά όχι εκρού που σημαίνει ότι το σιμιγδάλι είναι άψητο.

Εδώ λοιπόν είναι το μυστικό. Ένα καλό καβούρντισμα έχει ως αποτέλεσμα ένα όμορφο χρώμα αλλά πρωτίστως μια υπέροχη γεύση.  Αν το κάνεις σωστά έχεις σχεδόν πετύχει. Κι εδώ έγκειται η διαφορά του αποτελέσματος στην ίδια ακριβώς συνταγή. Δηλαδή αν το καβουρντίσεις λίγο, ο χαλβάς δεν θα έχει γεύση γιατί δεν έχει σπάσει ο κόκκος του σιμιγδαλιού ενώ αν το παρακάνεις, σου μένει στην επίγευση μια πικρίλα. Αυτό το πρόβλημα το έλυσα καβουρντίζοντας το σιμιγδάλι σκέτο κι όχι με το λάδι. Ακολουθώντας τον ίδιο πάντα χρόνο, με την ίδια θερμοκρασία, το αποτέλεσμα άψογο ξανά και ξανά… Σιμιγδάλι και άσπρα αμύγδαλα που ροδίζουν τέλεια και σου σπάνε τη μύτη από μοσχοβολιά. Το λάδι στο τέλος μόνο για να ενώσει το μείγμα χωρίς να ταλαιπωρηθεί από το ατελείωτο ανακάτεμα και χωρίς να βγάζει λαδίλα ούτε στη γεύση ούτε στη μυρωδιά. Στο σιρόπι, ο συνδυασμός με μέλι, το απογειώνει και στη γεύση και στο χρώμα. Όσο για το σιρόπιασμα, ρίχνοντας το σιμιγδάλι μέσα στο σιρόπι κι όχι το αντίθετο όπως συνηθίζεται, ούτε γάτα ούτε ζημιά, κανένας κίνδυνος εγκαύματος και το κυριότερο κανένας κόπος γιατί δεν είσαι αναγκασμένος να το ανακατεύεις μέχρι να φανεί ο πάτος της κατσαρόλας και να πιαστεί το χέρι σου. Απλά, το φέρνεις σε σημείο βρασμού και το κατεβάζεις πριν τους “βομβαρδισμούς”.

Και τέλος, θα σας προτείνω έναν απλό αλλά απίθανο τρόπο σερβιρίσματος για να τους τρελάνετε, εκτός αν νηστεύετε φυσικά οπότε θα το κάνετε κάποια άλλη στιγμή. Τοποθετήστε στο εσωτερικό μια μπάλα παγωτό, βάλτε από πάνω κερασάκι, σιροπάκι να κυλάει και… άντε γεια!

Τι θα χρειαστούμε…

• 2 φλ. χοντρό σιμιγδάλι
• 1 φλ. λάδι
• 1 φλ. ζάχαρη
• 1 φλ. μέλι
• 4 φλ. νερό
• 1 κ. σούπας χυμό λεμονιού
• 1 κ. γλυκού κανέλα
• 150 γρ. ωμά αμύγδαλα
• 150 γρ. καρύδια

Ανάλογα με την προτίμησή σας μπορείτε να χρησιμοποιήσετε ελαιόλαδο ή σπορέλαιο ή μισό μισό. Ακόμη, αν δεν νηστεύετε μπορείτε να χρησιμοποιήσετε μισό λάδι και μισό φρέσκο βούτυρο που είναι απίθανο. Όσον αφορά τους ξηρούς καρπούς μπορείτε να βάλετε την ποσότητα και το είδος που σας αρέσει όπως φυσικά και σταφίδες. Στα μπαχαρικά μπορείτε να προσθέσετε γαρίφαλο ή βανίλια. Η ποσότητα της κανέλας ίσως σας φανεί λίγη αλλά να υπολογίσετε ότι πασπαλίζουμε κι από πάνω. Επίσης μπορείτε να τον αρωματίσετε με ξύσμα πορτοκάλι ή λεμόνι.

Πώς θα το φτιάξουμε…

Σε μία κατσαρόλα βάζουμε το νερό, τη ζάχαρη, την κανέλα, το χυμό λεμονιού και το βράζουμε σε μέτρια θερμοκρασία για 3 λεπτά από τη στιγμή που θα αρχίσει ο βρασμός. Το κατεβάζουμε, ρίχνουμε το μέλι κι ανακατεύουμε μέχρι να λιώσει.

Σπάμε τους ξηρούς καρπούς στο μούλτι πατώντας το κουμπί σταδιακά για να μη βγάλουν τα έλαιά τους και γίνουν σαν λάσπη.

Μπορείτε αν θέλετε να σπάσετε τα αμύγδαλα πολύ ψιλά σαν κους κους έτσι ώστε να υπάρχει η γεύση τους αλλά να φαίνονται μόνο τα καρύδια που θα είναι πιο χοντροκομμένα. Αλλιώς το αποτέλεσμα είναι αρκετά τραγανό και να το προτιμήσετε αν αυτό σας αρέσει.

Ζεσταίνουμε ένα αντικολλητικό τηγάνι και καβουρντίζουμε το σιμιγδάλι και τα αμύγδαλα σε μέτρια θερμοκρασία για 10 λεπτά, ανακατεύοντας συνεχώς.

Αν θέλετε τα αμύγδαλα λιγότερο καβουρντισμένα τότε να τα προσθέσετε στη μέση της διαδικασίας δηλαδή στα 5 λεπτά.

Προσθέτουμε τα καρύδια και ρίχνουμε το λάδι. Ανακατεύουμε για 1 λεπτό μέχρι να πάει παντού το λάδι και το κατεβάζουμε.

Η προσθήκη του λαδιού στο τέλος έχει ως αποτέλεσμα ένα πολύ αφράτο χαλβά με τους κόκκους του σιμιγδαλιού να ξεχωρίζουν. Αν όμως προτιμάτε ένα αποτέλεσμα πιο συμπαγές, τότε να καβουρντίσετε το σιμιγδάλι μαζί με το λάδι όπως γίνεται κλασικά.

Ρίχνουμε το σιμιγδάλι στην κατσαρόλα με το σιρόπι και βάζουμε την κατσαρόλα στη φωτιά. Ανακατεύουμε μέχρι να έρθει σε σημείο βρασμού.

Mόλις σκάσει η πρώτη μπουρμπουλήθρα, το κατεβάζουμε, σκεπάζουμε με μία πετσέτα και το καπάκι και το αφήνουμε να κρυώσει.

Για το χαλβά με παγωτό

Καλύπτουμε τα τοιχώματα από ένα μπολάκι με το χαλβά και στη μέση βάζουμε μια μπάλα παγωτό.

Σκεπάζουμε από πάνω με χαλβά, αναποδογυρίζουμε στο πιάτο και σερβίρουμε.

Καλή επιτυχία!

Νανά