ΖΥΜΕΣ/ΠΙΤΕΣ/ΨΩΜΙΑ

Αράβικες πίτες, μαλακές και αφράτες. Είναι τόσο εύκολο να τις φτιάξουμε σπίτι αλλά και πολύ διασκεδαστικό καθώς την ώρα που ψήνονται, γίνονται χαριτωμένα μπαλονάκια. Μια διαδικασία που πολύ θα απολαύσετε κι εσείς αλλά και τα παιδιά σας που θα ξετρελαθούν καθώς θα τα βλέπουν να φουσκώνουν με αέρα μπροστά στα μάτια τους.

“Μένουμε σπίτι” το σύνθημα της εποχής λόγω της καραντίνας για τον κορονοϊό. Μέσα κι εγώ λοιπόν και σκέφτηκα να σας δώσω μία συνταγή που θα φανεί ιδιαίτερα χρήσιμη αυτήν την περίοδο κυρίως σ΄όσους έχουν παιδάκια και θέλουν να τα απασχολήσουν δημιουργικά. Είναι πολύ έξυπνο να τους μοιράσετε αρμοδιότητες έτσι ώστε να νιώθουν χρήσιμα και τι καλύτερο από το να τα χρίσετε φουρνάρηδες του σπιτιού! Όταν είχα δει αυτή τη συνταγή στο διαδίκτυο μου φάνηκε πολύ χαριτωμένη αλλά τώρα είναι χρήσιμη περισσότερο από ποτέ για δύο λόγους. Και τα παιδάκια θα νιώσουν μεγάλη χαρά αλλά και οι μαμάδες θα τα κρατήσουν απασχολημένα χωρίς να λερώνουν την κουζίνα μιας και η διαδικασία γίνεται μέσα σε μία σακούλα. Εννοείται πως αν κι εσείς νιώθετε ανασφάλεια να φτιάξετε ψωμί, τώρα είναι η ευκαιρία να βγάλετε το παιδί που κρύβεται μέσα σας κι έτσι να μην χρειάζεται να βγαίνετε έξω για να αγοράσετε.

Πόσο μοναδικά και λαχταριστά είναι τα ψωμάκια που προορίζονται για μπέργκερ! Αφράτα και μαλακά αγκαλιάζουν το περιεχόμενο χωρίς να το πιέζουν και είναι ελαστικά ώστε να μπορούμε να δαγκώσουμε χωρίς να έρθουμε αντιμέτωποι με μια τραγανή και σκληρή κόρα που σε άλλη περίπτωση θα μας ενθουσίαζε, όχι όμως σ΄ένα μπέργκερ που η κόρα πρέπει να είναι σχεδόν ανύπαρκτη, τίποτε περισσότερο από μια μαλακή κρούστα. Η ζύμη αυτή λέγεται Brioche και περιέχει αυγά, βούτυρο και γάλα.

Σήμερα θα μιλήσουμε για μία απίστευτη τεχνική για σπιτική σφολιάτα που όχι απλά δεν χρειάζεται ζύμωμα και διπλώματα αλλά μάλιστα απαγορεύεται κάτι τέτοιο, με αποτέλεσμα να σου λύνει τα χέρια κυριολεκτικά. Μία από τις πιο αγαπημένες μου συνταγές γιατί η ζύμη είναι απίστευτα νόστιμη και αφράτη. Είναι τόσο ντελικάτη που λιώνει κυριολεκτικά στο στόμα και μακράν ό,τι καλύτερο έχω πειραματιστεί σε σπιτική σφολιάτα.

Σήμερα θα κάνουμε μία εξαιρετική πίτα με χωριάτικο φύλλο από κίτρινο αλεύρι με μία τεχνική που δεν σας έχω δείξει ακόμη. Μέτριας δυσκολίας γιατί πρέπει να ανοίξουμε φύλλο κι αυτό είναι κάτι που φοβίζει όσους και όσες δεν έχουν δοκιμάσει ποτέ αλλά δεν είναι και πυρηνική φυσική, είναι απλά θέμα εξάσκησης. Έτσι κι αλλιώς όποιος δοκιμάσει πρώτη φορά ν΄ανοίξει φύλλο και διαπιστώσει πως δεν ήταν και τόσο δύσκολο τελικά, μετά θέλει να το ξανακάνει γιατί είναι μία διαδικασία ψυχοθεραπευτική και άκρως εθιστική. Στην προκειμένη περίπτωση θα χρειαστούμε δέκα φύλλα αλλά θα ανοίξουμε μόνο πέντε και θα σας εξηγήσω στην εκτέλεση το λόγο. Γι αυτό και κατατάσσω αυτήν την τεχνική στις μέτριας δυσκολίας πίτες.

Είναι βέβαιο πως κανείς δεν μπορεί να αντισταθεί σ΄ένα νόστιμο τυροπιτάκι που τρώγεται ευχάριστα καθ΄όλη τη διάρκεια της μέρας. Μία ωραία λύση για σνακ, για κολατσιό των παιδιών στο σχολείο, για τον καφέ, για το πρωινό, ταιριάζει παντού και μας λύνει τα χέρια.

Επανέρχομαι με άλλη μία πίτα με το εύκολο χωριάτικο φύλλο που τόσο πολύ αγαπήθηκε από την πρώτη στιγμή που δημοσίευσα τη συνταγή και την τεχνική το 2013 και βρίσκεται σταθερά στις πρώτες θέσεις αναζήτησης της Google λόγω της ευκολίας παρασκευής του αλλά και της νοστιμιάς του.

Αν δεν έχετε φάει μπατζίνα μέχρι σήμερα πρέπει να επανορθώσετε άμεσα! Πρόκειται για μια ακόμη παραδοσιακή μας πίτα με καταγωγή από τη Θεσσαλία αν και τη συναντάμε και σε άλλα μέρη της Ελλάδας με μικρές παραλλαγές από τόπο σε τόπο. Επί της ουσίας πρόκειται για μια κολοκυθόπιτα με φέτα που γίνεται με την παρασκευή χυλού και δεν χρειάζεται ζύμη για φύλλα. Η απίστευτη μοσχοβολιά της όσο ψήνεται, η τραγανή υφή της και η απίστευτη γεύση της που παντρεύει τη γλύκα του κολοκυθιού με τη λιωμένη αλμυρή φέτα και τη μοναδική νοστιμιά του φρέσκου βούτυρου, την καθιστά απλά ακαταμάχητη. Με λίγα υλικά, φτιάχνεται πολύ εύκολα και στα γρήγορα. Ένα όμορφο ταξίδι στην παράδοση του τόπου μας που δεν πρέπει να χάσετε…

Αν στεκόμουν μπροστά σας θα βλέπατε το ένοχο ύφος που καλύπτει το πρόσωπό μου αυτή τη στιγμή κι αν δεν είχα τα χέρια στο πληκτρολόγιο, σίγουρα θα τα έσφιγγα μεταξύ τους και θα τα στριφογύριζα με αμηχανία σαν τη μαθήτρια που τη σήκωσε ο δάσκαλος στο μάθημα κι αυτή ήταν αδιάβαστη. Και να σας εξηγήσω τι μου συμβαίνει. Εμείς στο σπίτι μας δεν φτιάχναμε Χριστόψωμο. Ούτε το είδα σε κανένα σπίτι. Πρώτη φορά το είδα στο διαδίκτυο και μαγεύτηκα. Μ΄όλα αυτά τα πανέμορφα στολίδια που κάθε νοικοκυρά τόσο περίτεχνα κυριολεκτικά κεντούσε και διακοσμούσε την επιφάνεια, ένα αριστούργημα! Αλλά κι ο συμβολισμός που κρυβόταν πίσω απ΄όλη αυτή τη διαδικασία μ΄ενθουσίασε.

Όσες κυρίες ασχολούνται με πίτες, σίγουρα έχουν δοκιμάσει μία ή και περισσότερες τεχνικές διπλώματος της ζύμης με σκοπό να φτιάξουν σπιτική σφολιάτα ή όπως λέγεται “ψευτοσφολιάτα”, έτσι ώστε το αποτέλεσμα των φύλλων να μοιάζει μεν με την σφολιάτα αλλά να γίνεται εύκολα και γρήγορα μιας και η διαδικασία για να φτιάξει μια νοικοκυρά σφολιάτα στο σπίτι είναι δύσκολη και χρονοβόρα.

Νέο κύμα κακοκαιρίας και χιονοπτώσεις έλεγαν όλη την εβδομάδα, ότι θα μας επισκεφθεί η “Ωκεανίς” έλεγαν αλλά σημασία δεν έδωσα στις υπερβολές και κανόνισα ένα όμορφο Σαββατοκύριακο μιας κι ήταν το πρώτο εδώ και καιρό που δεν είχα ανειλημμένες υποχρεώσεις. Τώρα, δεν ξέρω αν χάρηκε κάποιος με το πρωινό θέαμα κατάλευκου τοπίου αλλά νισάφι πια μ΄αυτό το χιόνι φέτος! Ό,τι έχω πει για ομορφιά και θαλπωρή και χουχουλιάσματα τα παίρνω πίσω και αρνούμαι πεισματικά να πιω κι άλλη ζεστή σοκολάτα μπροστά στο τζάκι, αρνούμαι να κάνω πάλι σούπες, αρνούμαι να παίξω για άλλη μια φορά “Κληρονόμων 13”

Κάποτε, όταν περνούσα έξω από το γνωστό ζαχαροπλαστείο της πόλης μου της Θεσσαλονίκης και μοσχοβολούσαν τα τσουρέκια μέχρι λιποθυμίας, έβλεπα τα τσουρέκια με κάστανο αφράτα και ζουμπουρλίδικα στην βιτρίνα και είχα την εντύπωση πως ήταν δυσκολάκι να τα φτιάξεις. Βασικά όχι να τα φτιάξεις αλλά να τα πετύχεις για να ακριβολογώ.

Υπέροχα νόστιμα πατατοπιτάκια και φανταστικές πατατόπιτες ατομικές, γρήγορα και εύκολα με φύλλο κρούστας. Έτσι δεν χρειάζεται να χάνεται πολύτιμος χρόνος την ώρα που πιάνουν εκείνες οι αδυσώπητες λιγουρίτσες και καμία διάθεση δεν έχουμε να φτιάχνουμε ζυμάρια.

Ένα επίπεδο ψωμάκι με απίθανη τραγανή, ροδοκόκκινη ζύμη αναπαύεται στον πάγκο της κουζίνας μου. Στην επιφάνειά του, οι φουσκάλες από το φρέσκο βούτυρο που είχαν στήσει τρελό χορό, άρχισαν να καταλαγιάζουν. Στο κέντρο του, η ζύμη άνοιξε και μοιάζει με σπηλιά για να μας αποκαλύψει μια λίμνη από λιωμένο κασέρι όπου πάνω του οι τελευταίες μπουρμπουλήθρες, κοπάζουν…

Η αλήθεια είναι πως εδώ και μια εβδομάδα προσπαθώ να δημοσιεύσω την συνταγή αυτή και καθυστερώ γιατί αδυνατώ να δώσω τίτλο. Ό,τι και να σκέφτηκα δεν ανταποκρίνεται επακριβώς σ΄αυτό που αυτή η πίτα είναι. Οπότε σκέφτηκα, ας ξεκινήσω από τα δεδομένα, ότι δηλαδή ότι αυτό που θα φάμε είναι ονειρεμένο και ότι φτιάχνεται με βραστά φύλλα. Και τώρα θα σας εξηγήσω περί τίνος πρόκειται. Αυτή η πίτα που βλέπετε είναι από τις πιο δημοφιλείς στην παραδοσιακή κουζίνα της Γεωργίας. Ανήκει στην κατηγορία Χατσαπούρι “Khachapuri” που σημαίνει τυρόψωμο αλλά έχει τόσες διαφορετικές παραλλαγές έτσι ώστε άλλοτε να μοιάζει όντως με επίπεδο τυρόψωμο ή καλύτερα κασερόψωμο μιας που είναι γεμισμένο με λάβα κίτρινου τυριού “Imeruli” άλλοτε δε, με πεϊνιρλί που  έχει κι ένα αυγό στην επιφάνειά του “Adjaran ή Acharuli”. Και υπάρχει και η “Achma”…

Σήμερα θα μοιραστώ μαζί σας μια παραδοσιακή συνταγή από την Παλαιστίνη, μία συνταγή από τις πιο αγαπημένες και δημοφιλείς της χώρας και όχι άδικα. Πρόκειται για ένα επίπεδο ψωμί που θυμίζει την δική μας λαγάνα αλλά το εσωτερικό του αποτελείται από στρώσεις με αέρινα φύλλα που παραπέμπουν σε πίτα. Παρ΄όλα αυτά είναι πολύ εύκολο να το φτιάξεις γιατί τα φυλλαράκια αυτά δημιουργούνται από έναν συγκεκριμένο τρόπο διπλώματος της ζύμης και δεν χρειάζονται άνοιγμα με πλάστη. Για την ακρίβεια δεν χρειάζεται καν πλάστης γιατί η ζύμη ανοίγει με τα χέρια.