ΖΥΜΕΣ/ΠΙΤΕΣ/ΨΩΜΙΑ

Αν σας αρέσει η επίπεδη, στρόγγυλη πίτα της Μέσης Ανατολής τότε πρέπει να μάθετε ότι το αντίπαλο δέος της προέρχεται από τη Βόρεια Αφρική και συγκεκριμένα από το Μαρόκο. Τα “μπατμπούτ” είναι μια εξελιγμένη μορφή της ανατολίτικης πίτας, πιο αφράτα, πιο αέρινα και πιο νόστιμα. Οι μαροκινοί τα γεμίζουν σχεδόν με τα πάντα, αλμυρά ή γλυκά και τα απολαμβάνουν στο πρωινό τους, σαν ορεκτικό ή σαν σνακ ενδιάμεσα στα γεύματά τους. Αλλά επειδή είναι και ένας τύπος ψωμιού, το προτιμούν και για τα γεύματά τους χωρίς να τα γεμίσουν.

Θα έλεγα ότι είναι από τις πιο αγαπημένες μου πίτες όμως αυτό θα μπορούσα να το λέω για κάθε πίτα γιατί κάθε μία για κάποιο λόγο ξεχωρίζει και έχει τη δική της θέση στο πάνθεον της ελληνικής πίτας. Παρ΄όλα αυτά η αρχόντισσα της πίτας είναι μόνο με κιμά! Πλούσια, χορταστική και πεντανόστιμη χαρίζει μοναδικές γευστικές συγκινήσεις στον ουρανίσκο μας.

Λαχταριστή κοτόπιτα που γίνεται εύκολα και γρήγορα στο τηγάνι χωρίς να χρειαστεί να ανοίξετε φύλλο γιατί γίνεται με φύλλο κρούστας. Τραγανή, με ζουμερή και πεντανόστιμη γέμιση που συναρπάζει. Από πάνω το τυρί ολοκληρώνει την απίθανη γεύση της καθώς “τσιχλώνει” και δημιουργεί μια λιμπιστική εικόνα που σε κάνει να αδημονείς να την απολαύσεις. Φυσικά μπορείτε να ετοιμάσετε ό,τι γέμιση σας αρέσει. Με τυριά και αλλαντικά, με κιμά, με χόρτα και φέτα, όρεξη να υπάρχει και φαντασία, οι συνδυασμοί είναι ατελείωτοι.

Σήμερα θα φτιάξουμε ένα ιδιαίτερο ψωμάκι για ιδιαίτερα γούστα και ουρανίσκους που ψάχνουν για κάτι υγιεινό χωρίς όμως να κάνουν εκπτώσεις στη γεύση. Και αυτό ακριβώς αντιπροσωπεύει αυτό το ψωμί. Πιο βαρύ και μεστό από τα κλασικά ψωμιά με την αφράτη ψίχα, προσδίδει μια συμπυκνωμένη νοστιμιά αληθινού ψωμιού. Οι σπόροι του δίνουν μια ντελικάτη γλύκα, το κάνουν ευχάριστα τραγανό και το συμπληρώνουν γευστικά αφήνοντας την ευχάριστη επίγευση του πασατέμπο. Ακόμη, θα το λατρέψουν κι όσοι δεν θέλουν να ζυμώνουν μιας και δεν χρειάζεται ζύμωμα. Ένα εύκολο ψωμί γεμάτο ευεργετικές ιδιότητες, πλούσιο σε θρεπτικά συστατικά και με χαμηλό γλυκαιμικό δείκτη ώστε να είναι κατάλληλο και για τους διαβητικούς. Απολαύστε αυτό το όμορφο καρβελάκι στο πρωινό σας αλλά και με το φαγητό σας.

Φημίζεται για τη χρυσή διάστικτη επιφάνειά του και το υπέροχο άρωμά του. Η προέλευσή του είναι από την Ολλανδία και στο εξωτερικό λατρεύεται από παιδιά και ενήλικες. Το δοκίμασα πρώτη φορά όταν επισκέφθηκα την κόρη μου στη Σκωτία και πραγματικά ενθουσιάστηκα. Οφείλει το όνομά του στο ιδιαίτερο σχέδιο που έχει στην επιφάνειά του και μοιάζει με μοτίβο τίγρης. Βέβαια κάποιοι διαφωνούν και λένε ότι φέρνει πιο πολύ στα σχέδια που έχει η καμηλοπάρδαλη γι αυτό και το ονομάζουν “Giraffe bread” αλλά τελικά επικράτησε η πρώτη επιλογή.

Η αναζήτησή μου για να βρω μία συνταγή για γλυκό που να έχει ως κύριο υλικό την κολοκύθα και να είναι νηστίσιμη με οδήγησε στο “κουγκουλούρι” που παρουσίασε ο Ηλίας Μαμαλάκης στην εκπομπή του Μπουκιά και Συχώριο όταν επισκέφθηκε τη Σαλαμίνα. Πρόκειται για μία παραδοσιακή συνταγή που αφορά μπουρέκια γεμισμένα με κολοκύθα και σταφίδες. Ωραιότατο γλυκάκι με τραγανή ζύμη και μελωμένη γέμιση από κολοκύθα που έχει καραμελώσει από τη ζάχαρη μαζί με σταφίδες που δίνουν την δική τους γλυκιά ένταση μέσα σε κάθε μπουκίτσα.

Αράβικες πίτες, μαλακές και αφράτες. Είναι τόσο εύκολο να τις φτιάξουμε σπίτι αλλά και πολύ διασκεδαστικό καθώς την ώρα που ψήνονται, γίνονται χαριτωμένα μπαλονάκια. Μια διαδικασία που πολύ θα απολαύσετε κι εσείς αλλά και τα παιδιά σας που θα ξετρελαθούν καθώς θα τα βλέπουν να φουσκώνουν με αέρα μπροστά στα μάτια τους.

“Μένουμε σπίτι” το σύνθημα της εποχής λόγω της καραντίνας για τον κορονοϊό. Μέσα κι εγώ λοιπόν και σκέφτηκα να σας δώσω μία συνταγή που θα φανεί ιδιαίτερα χρήσιμη αυτήν την περίοδο κυρίως σ΄όσους έχουν παιδάκια και θέλουν να τα απασχολήσουν δημιουργικά. Είναι πολύ έξυπνο να τους μοιράσετε αρμοδιότητες έτσι ώστε να νιώθουν χρήσιμα και τι καλύτερο από το να τα χρίσετε φουρνάρηδες του σπιτιού! Όταν είχα δει αυτή τη συνταγή στο διαδίκτυο μου φάνηκε πολύ χαριτωμένη αλλά τώρα είναι χρήσιμη περισσότερο από ποτέ για δύο λόγους. Και τα παιδάκια θα νιώσουν μεγάλη χαρά αλλά και οι μαμάδες θα τα κρατήσουν απασχολημένα χωρίς να λερώνουν την κουζίνα μιας και η διαδικασία γίνεται μέσα σε μία σακούλα. Εννοείται πως αν κι εσείς νιώθετε ανασφάλεια να φτιάξετε ψωμί, τώρα είναι η ευκαιρία να βγάλετε το παιδί που κρύβεται μέσα σας κι έτσι να μην χρειάζεται να βγαίνετε έξω για να αγοράσετε.

Πόσο μοναδικά και λαχταριστά είναι τα ψωμάκια που προορίζονται για μπέργκερ! Αφράτα και μαλακά αγκαλιάζουν το περιεχόμενο χωρίς να το πιέζουν και είναι ελαστικά ώστε να μπορούμε να δαγκώσουμε χωρίς να έρθουμε αντιμέτωποι με μια τραγανή και σκληρή κόρα που σε άλλη περίπτωση θα μας ενθουσίαζε, όχι όμως σ΄ένα μπέργκερ που η κόρα πρέπει να είναι σχεδόν ανύπαρκτη, τίποτε περισσότερο από μια μαλακή κρούστα. Η ζύμη αυτή λέγεται Brioche και περιέχει αυγά, βούτυρο και γάλα.

Σήμερα θα μιλήσουμε για μία απίστευτη τεχνική για σπιτική σφολιάτα που όχι απλά δεν χρειάζεται ζύμωμα και διπλώματα αλλά μάλιστα απαγορεύεται κάτι τέτοιο, με αποτέλεσμα να σου λύνει τα χέρια κυριολεκτικά. Μία από τις πιο αγαπημένες μου συνταγές γιατί η ζύμη είναι απίστευτα νόστιμη και αφράτη. Είναι τόσο ντελικάτη που λιώνει κυριολεκτικά στο στόμα και μακράν ό,τι καλύτερο έχω πειραματιστεί σε σπιτική σφολιάτα.

Σήμερα θα κάνουμε μία εξαιρετική πίτα με χωριάτικο φύλλο από κίτρινο αλεύρι με μία τεχνική που δεν σας έχω δείξει ακόμη. Μέτριας δυσκολίας γιατί πρέπει να ανοίξουμε φύλλο κι αυτό είναι κάτι που φοβίζει όσους και όσες δεν έχουν δοκιμάσει ποτέ αλλά δεν είναι και πυρηνική φυσική, είναι απλά θέμα εξάσκησης. Έτσι κι αλλιώς όποιος δοκιμάσει πρώτη φορά ν΄ανοίξει φύλλο και διαπιστώσει πως δεν ήταν και τόσο δύσκολο τελικά, μετά θέλει να το ξανακάνει γιατί είναι μία διαδικασία ψυχοθεραπευτική και άκρως εθιστική. Στην προκειμένη περίπτωση θα χρειαστούμε δέκα φύλλα αλλά θα ανοίξουμε μόνο πέντε και θα σας εξηγήσω στην εκτέλεση το λόγο. Γι αυτό και κατατάσσω αυτήν την τεχνική στις μέτριας δυσκολίας πίτες.

Είναι βέβαιο πως κανείς δεν μπορεί να αντισταθεί σ΄ένα νόστιμο τυροπιτάκι που τρώγεται ευχάριστα καθ΄όλη τη διάρκεια της μέρας. Μία ωραία λύση για σνακ, για κολατσιό των παιδιών στο σχολείο, για τον καφέ, για το πρωινό, ταιριάζει παντού και μας λύνει τα χέρια.

Επανέρχομαι με άλλη μία πίτα με το εύκολο χωριάτικο φύλλο που τόσο πολύ αγαπήθηκε από την πρώτη στιγμή που δημοσίευσα τη συνταγή και την τεχνική το 2013 και βρίσκεται σταθερά στις πρώτες θέσεις αναζήτησης της Google λόγω της ευκολίας παρασκευής του αλλά και της νοστιμιάς του.

Αν δεν έχετε φάει μπατζίνα μέχρι σήμερα πρέπει να επανορθώσετε άμεσα! Πρόκειται για μια ακόμη παραδοσιακή μας πίτα με καταγωγή από τη Θεσσαλία αν και τη συναντάμε και σε άλλα μέρη της Ελλάδας με μικρές παραλλαγές από τόπο σε τόπο. Επί της ουσίας πρόκειται για μια κολοκυθόπιτα με φέτα που γίνεται με την παρασκευή χυλού και δεν χρειάζεται ζύμη για φύλλα. Η απίστευτη μοσχοβολιά της όσο ψήνεται, η τραγανή υφή της και η απίστευτη γεύση της που παντρεύει τη γλύκα του κολοκυθιού με τη λιωμένη αλμυρή φέτα και τη μοναδική νοστιμιά του φρέσκου βούτυρου, την καθιστά απλά ακαταμάχητη. Με λίγα υλικά, φτιάχνεται πολύ εύκολα και στα γρήγορα. Ένα όμορφο ταξίδι στην παράδοση του τόπου μας που δεν πρέπει να χάσετε…

Σύμφωνα με την παράδοση μας, οι νοικοκυρές την παραμονή των Χριστουγέννων με ευλάβεια έφτιαχναν το Χριστόψωμο. Ένα γλυκό ψωμάκι που είναι στολισμένο απλά ή περίτεχνα με διάφορα σχέδια-συμβολισμούς ενώ στο κέντρο του πάντα δεσπόζει ένας σταυρός. Το ψωμί αυτό αποτελούσε ένα είδος προσφοράς προς το Θεό και τα στολίδια τους προσαρμόζονταν ανάλογα με τις ασχολίες και τις ανάγκες που είχε κάθε οικογένεια. Έφτιαχναν σταφύλια για τα αμπέλια τους, στάχυα για τα χωράφια τους, ζωάκια για τα κοπάδια τους ζητώντας μ΄αυτόν τον τρόπο καλές σοδιές και ευζωία. Τα στολίδια αυτά μπορεί να ήταν απλοϊκά φτιαγμένα αλλά και έργα τέχνης ανάλογα πόσο μαστόρισσα ήταν η νοικοκυρά. Ανάμεσα στα στολίδια έβαζαν καρύδια, αμύγδαλα και σταφίδες τα οποία συμβόλιζαν την καρποφορία. Ο σπιτονοικοκύρης έκοβε το Χριστόψωμο αφού πρώτα το σταύρωνε και μετά το έκοβε ονοματίζοντας το πρώτο κομμάτι για το Χριστό και το δεύτερο για τους φτωχούς, ένα τελετουργικό δηλαδή σαν κι αυτό που θα επαναλάμβανε την Πρωτοχρονιά με τη βασιλόπιτα. Μετά το μοίραζε στους παρευρισκόμενους οι οποίοι το έτρωγαν με πολύ σεβασμό και μάλιστα λέγεται ότι ούτε τα ψίχουλα δεν πετούσαν όπως δεν πετάμε και τα ψίχουλα από το αντίδωρο, αλλά τα έκαιγαν στο θυμιατό.

Όσες κυρίες ασχολούνται με πίτες, σίγουρα έχουν δοκιμάσει μία ή και περισσότερες τεχνικές διπλώματος της ζύμης με σκοπό να φτιάξουν σπιτική σφολιάτα ή όπως λέγεται “ψευτοσφολιάτα”, έτσι ώστε το αποτέλεσμα των φύλλων να μοιάζει μεν με την σφολιάτα αλλά να γίνεται εύκολα και γρήγορα μιας και η διαδικασία για να φτιάξει μια νοικοκυρά σφολιάτα στο σπίτι είναι δύσκολη και χρονοβόρα.