ΖΥΜΕΣ/ΠΙΤΕΣ/ΨΩΜΙΑ

Σήμερα θα κάνουμε μία εξαιρετική πίτα με χωριάτικο φύλλο από κίτρινο αλεύρι με μία τεχνική που δεν σας έχω δείξει ακόμη. Μέτριας δυσκολίας γιατί πρέπει να ανοίξουμε φύλλο κι αυτό είναι κάτι που φοβίζει όσους και όσες δεν έχουν δοκιμάσει ποτέ αλλά δεν είναι και πυρηνική φυσική, είναι απλά θέμα εξάσκησης. Έτσι κι αλλιώς όποιος δοκιμάσει πρώτη φορά ν΄ανοίξει φύλλο και διαπιστώσει πως δεν ήταν και τόσο δύσκολο τελικά, μετά θέλει να το ξανακάνει γιατί είναι μία διαδικασία ψυχοθεραπευτική και άκρως εθιστική. Στην προκειμένη περίπτωση θα χρειαστούμε δέκα φύλλα αλλά θα ανοίξουμε μόνο πέντε και θα σας εξηγήσω στην εκτέλεση το λόγο. Γι αυτό και κατατάσσω αυτήν την τεχνική στις μέτριας δυσκολίας πίτες.

Είναι βέβαιο πως κανείς δεν μπορεί να αντισταθεί σ΄ένα νόστιμο τυροπιτάκι που τρώγεται ευχάριστα καθ΄όλη τη διάρκεια της μέρας. Μία ωραία λύση για σνακ, για κολατσιό των παιδιών στο σχολείο, για τον καφέ, για το πρωινό, ταιριάζει παντού και μας λύνει τα χέρια.

Επανέρχομαι με άλλη μία πίτα με το εύκολο χωριάτικο φύλλο που τόσο πολύ αγαπήθηκε από την πρώτη στιγμή που δημοσίευσα τη συνταγή και την τεχνική το 2013 και βρίσκεται σταθερά στις πρώτες θέσεις αναζήτησης της Google λόγω της ευκολίας παρασκευής του αλλά και της νοστιμιάς του.

Αν δεν έχετε φάει μπατζίνα μέχρι σήμερα πρέπει να επανορθώσετε άμεσα! Πρόκειται για μια ακόμη παραδοσιακή μας πίτα με καταγωγή από τη Θεσσαλία αν και τη συναντάμε και σε άλλα μέρη της Ελλάδας με μικρές παραλλαγές από τόπο σε τόπο. Επί της ουσίας πρόκειται για μια κολοκυθόπιτα με φέτα που γίνεται με την παρασκευή χυλού και δεν χρειάζεται ζύμη για φύλλα. Η απίστευτη μοσχοβολιά της όσο ψήνεται, η τραγανή υφή της και η απίστευτη γεύση της που παντρεύει τη γλύκα του κολοκυθιού με τη λιωμένη αλμυρή φέτα και τη μοναδική νοστιμιά του φρέσκου βούτυρου, την καθιστά απλά ακαταμάχητη. Με λίγα υλικά, φτιάχνεται πολύ εύκολα και στα γρήγορα. Ένα όμορφο ταξίδι στην παράδοση του τόπου μας που δεν πρέπει να χάσετε…

Σύμφωνα με την παράδοση μας, οι νοικοκυρές την παραμονή των Χριστουγέννων με ευλάβεια έφτιαχναν το Χριστόψωμο. Ένα γλυκό ψωμάκι που είναι στολισμένο απλά ή περίτεχνα με διάφορα σχέδια-συμβολισμούς ενώ στο κέντρο του πάντα δεσπόζει ένας σταυρός. Το ψωμί αυτό αποτελούσε ένα είδος προσφοράς προς το Θεό και τα στολίδια τους προσαρμόζονταν ανάλογα με τις ασχολίες και τις ανάγκες που είχε κάθε οικογένεια. Έφτιαχναν σταφύλια για τα αμπέλια τους, στάχυα για τα χωράφια τους, ζωάκια για τα κοπάδια τους ζητώντας μ΄αυτόν τον τρόπο καλές σοδιές και ευζωία. Τα στολίδια αυτά μπορεί να ήταν απλοϊκά φτιαγμένα αλλά και έργα τέχνης ανάλογα πόσο μαστόρισσα ήταν η νοικοκυρά. Ανάμεσα στα στολίδια έβαζαν καρύδια, αμύγδαλα και σταφίδες τα οποία συμβόλιζαν την καρποφορία. Ο σπιτονοικοκύρης έκοβε το Χριστόψωμο αφού πρώτα το σταύρωνε και μετά το έκοβε ονοματίζοντας το πρώτο κομμάτι για το Χριστό και το δεύτερο για τους φτωχούς, ένα τελετουργικό δηλαδή σαν κι αυτό που θα επαναλάμβανε την Πρωτοχρονιά με τη βασιλόπιτα. Μετά το μοίραζε στους παρευρισκόμενους οι οποίοι το έτρωγαν με πολύ σεβασμό και μάλιστα λέγεται ότι ούτε τα ψίχουλα δεν πετούσαν όπως δεν πετάμε και τα ψίχουλα από το αντίδωρο, αλλά τα έκαιγαν στο θυμιατό.

Όσες κυρίες ασχολούνται με πίτες, σίγουρα έχουν δοκιμάσει μία ή και περισσότερες τεχνικές διπλώματος της ζύμης με σκοπό να φτιάξουν σπιτική σφολιάτα ή όπως λέγεται “ψευτοσφολιάτα”, έτσι ώστε το αποτέλεσμα των φύλλων να μοιάζει μεν με την σφολιάτα αλλά να γίνεται εύκολα και γρήγορα μιας και η διαδικασία για να φτιάξει μια νοικοκυρά σφολιάτα στο σπίτι είναι δύσκολη και χρονοβόρα.

Νέο κύμα κακοκαιρίας και χιονοπτώσεις έλεγαν όλη την εβδομάδα, ότι θα μας επισκεφθεί η “Ωκεανίς” έλεγαν αλλά σημασία δεν έδωσα στις υπερβολές και κανόνισα ένα όμορφο Σαββατοκύριακο μιας κι ήταν το πρώτο εδώ και καιρό που δεν είχα ανειλημμένες υποχρεώσεις. Τώρα, δεν ξέρω αν χάρηκε κάποιος με το πρωινό θέαμα κατάλευκου τοπίου αλλά νισάφι πια μ΄αυτό το χιόνι φέτος! Ό,τι έχω πει για ομορφιά και θαλπωρή και χουχουλιάσματα τα παίρνω πίσω και αρνούμαι πεισματικά να πιω κι άλλη ζεστή σοκολάτα μπροστά στο τζάκι, αρνούμαι να κάνω πάλι σούπες, αρνούμαι να παίξω για άλλη μια φορά “Κληρονόμων 13”

Κάποτε, όταν περνούσα έξω από το γνωστό ζαχαροπλαστείο της πόλης μου της Θεσσαλονίκης και μοσχοβολούσαν τα τσουρέκια μέχρι λιποθυμίας, έβλεπα τα τσουρέκια με κάστανο αφράτα και ζουμπουρλίδικα στην βιτρίνα και είχα την εντύπωση πως ήταν δυσκολάκι να τα φτιάξεις. Βασικά όχι να τα φτιάξεις αλλά να τα πετύχεις για να ακριβολογώ.

Υπέροχα νόστιμα πατατοπιτάκια και φανταστικές πατατόπιτες ατομικές, γρήγορα και εύκολα με φύλλο κρούστας. Έτσι δεν χρειάζεται να χάνεται πολύτιμος χρόνος την ώρα που πιάνουν εκείνες οι αδυσώπητες λιγουρίτσες και καμία διάθεση δεν έχουμε να φτιάχνουμε ζυμάρια.

Ένα επίπεδο ψωμάκι με απίθανη τραγανή, ροδοκόκκινη ζύμη αναπαύεται στον πάγκο της κουζίνας μου. Στην επιφάνειά του, οι φουσκάλες από το φρέσκο βούτυρο που είχαν στήσει τρελό χορό, άρχισαν να καταλαγιάζουν. Στο κέντρο του, η ζύμη άνοιξε και μοιάζει με σπηλιά για να μας αποκαλύψει μια λίμνη από λιωμένο κασέρι όπου πάνω του οι τελευταίες μπουρμπουλήθρες, κοπάζουν…

Η αλήθεια είναι πως εδώ και μια εβδομάδα προσπαθώ να δημοσιεύσω την συνταγή αυτή και καθυστερώ γιατί αδυνατώ να δώσω τίτλο. Ό,τι και να σκέφτηκα δεν ανταποκρίνεται επακριβώς σ΄αυτό που αυτή η πίτα είναι. Οπότε σκέφτηκα, ας ξεκινήσω από τα δεδομένα, ότι δηλαδή ότι αυτό που θα φάμε είναι ονειρεμένο και ότι φτιάχνεται με βραστά φύλλα. Και τώρα θα σας εξηγήσω περί τίνος πρόκειται. Αυτή η πίτα που βλέπετε είναι από τις πιο δημοφιλείς στην παραδοσιακή κουζίνα της Γεωργίας. Ανήκει στην κατηγορία Χατσαπούρι “Khachapuri” που σημαίνει τυρόψωμο αλλά έχει τόσες διαφορετικές παραλλαγές έτσι ώστε άλλοτε να μοιάζει όντως με επίπεδο τυρόψωμο ή καλύτερα κασερόψωμο μιας που είναι γεμισμένο με λάβα κίτρινου τυριού “Imeruli” άλλοτε δε, με πεϊνιρλί που  έχει κι ένα αυγό στην επιφάνειά του “Adjaran ή Acharuli”. Και υπάρχει και η “Achma”…

Σήμερα θα μοιραστώ μαζί σας μια παραδοσιακή συνταγή από την Παλαιστίνη, μία συνταγή από τις πιο αγαπημένες και δημοφιλείς της χώρας και όχι άδικα. Πρόκειται για ένα επίπεδο ψωμί που θυμίζει την δική μας λαγάνα αλλά το εσωτερικό του αποτελείται από στρώσεις με αέρινα φύλλα που παραπέμπουν σε πίτα. Παρ΄όλα αυτά είναι πολύ εύκολο να το φτιάξεις γιατί τα φυλλαράκια αυτά δημιουργούνται από έναν συγκεκριμένο τρόπο διπλώματος της ζύμης και δεν χρειάζονται άνοιγμα με πλάστη. Για την ακρίβεια δεν χρειάζεται καν πλάστης γιατί η ζύμη ανοίγει με τα χέρια.

Η συνταγή που σας έδωσα χθες για το σουφλέ που γίνεται με το μπαγιάτικο ψωμί, μου θύμισε τα κρουτόν που φτιάχνω επίσης, αξιοποιώντας το μπαγιάτικο ψωμί. Δεν είναι τίποτα φοβερό να τα φτιάξουμε στο σπίτι, ούτε πιστεύω χρειάζεται να γράψουμε και συνταγή. Κάποιες μικρές λεπτομέρειες ίσως, που κάνουν όμως διαφορά. Μικρά τιπς που διευκολύνουν την διαδικασία και βελτιώνουν το αποτέλεσμα.

Σήμερα θα αξιοποιήσουμε με τον καλύτερο τρόπο το ψωμί που δεν καταναλώσαμε και τώρα είναι πολύ μπαγιάτικο. Θα φτιάξουμε αυτό το υπέροχο σουφλέ που όταν το δοκιμάσετε, θα πιάσετε τον εαυτό σας να αφήνει το ψωμί να μπαγιατέψει επίτηδες. Γιατί εκτός από το ότι είναι πεντανόστιμο, είναι ακόμη, εύκολο, υγιεινό και μπορείτε να το ετοιμάσετε ώρες πιο μπροστά, μη σας πω και από το προηγούμενο βράδυ γιατί όσο κάθεται στο ψυγείο τόσο καλύτερο γίνεται.

Η απλότητα σ΄όλο της το μεγαλείο. Ένας χυλός που ψήνεται και δημιουργεί πανδαισία γεύσεων και νοστιμιάς. Με τα αρώματα των τυριών που λιώνουν και μας ξετρελαίνουν. Παλιά, παραδοσιακή συνταγή που την έφτιαχναν σ΄όλη την Ελλάδα με μικρές παραλλαγές από τόπο σε τόπο. Γνωστή με διάφορες ονομασίες ανάλογα με τον τόπο προέλευσης όπως ζυμαρόπιτα, αλευρόπιτα, κασόπιτα αλλά και κοσμιρή όπως με πληροφόρησε μια φίλη της σελίδας η Εύη. Με την προσθήκη κολοκυθιού την συναντάμε ως μπατζίνα ή μπατσίνα, πλαστός ή μπλαστός, κολομπαρόπιτα, γκουλιάρα, γυμνόπιτα, μαμαλίγκα, κολομπαρίνα που είναι γλυκιά. Λίγο διαφορετική η μπλατσάρα που είναι πάνω και κάτω χυλός από καλαμποκάλευρο κυρίως και στην μέση χόρτα όπως και η μπαμπανέτσα, η πισπιλίτα και η μουσούντα που έχει και λίγο πάπρικα στην γέμιση.

Η τρέλα λένε δεν πάει στα βουνά και θα το δεχτούμε, αλλά μπορείς να πάρεις την τρέλα που κουβαλάς και να πας στα βουνά. Έτσι κι έκανα κι εγώ και δεν άφησα ανεκμετάλλευτη την πρόταση που μου έγινε για να επισκεφθώ έναν ξενώνα στα βουνά της Ηπείρου όπου η Κατερίνα φτιάχνει μια πίτα αριστούργημα και είχε όλη την καλή διάθεση να μου δείξει τον τρόπο και την τεχνική. Έτσι, δρόμο πήρα, δρόμο άφησα κι έφτασα στην άλλη άκρη της Ελλάδας, στα σύνορα με την Αλβανία. Αυτή η παρόρμηση της στιγμής έμελλε να μου χαρίσει όχι μόνο μια σπουδαία συνταγή αλλά και μία μοναδική ταξιδιωτική εμπειρία, λεπτομέρειες της οποίας μπορείτε να διαβάσετε εδώ.