ΛΑΧΑΝΙΚΑ

Αναρωτιέστε ποια είναι η κυρία Αριάδνη; Να σας ενημερώσω λοιπόν ότι η κυρία Αριάδνη είναι η μανούλα μου. Η γυναίκα αυτή είναι ένα κεφάλαιο από μόνη της στον κόσμο της μαγειρικής και αυτό που λέω δεν εμπεριέχει ίχνος υπερβολής. Θα μπορούσα να σας πω πολλά για τα κατορθώματά της αλλά δεν είναι επί του παρόντος και δεν θέλω να σας κουράσω. Θα μου επιτρέψετε μόνο να σας πω ότι όσο πιστά και να ακολουθώ τις συνταγές της, πάντα τα δικά της φαγητά είναι καλύτερα. Και όχι, δεν συμβαίνει επειδή είναι μαμά μου και της μαμάς μας είναι πάντα πιο νόστιμα. Αυτό που σας λέω είναι η πάσα αλήθεια. Ακόμη και σ΄ αυτήν την ηλικία όλο και κάτι καινούριο έχει να μου πει, του τύπου “ξέρεις τι ανακάλυψα; οι λαχανοντολμάδες γίνονται καλύτεροι αν τους τυλίξεις ανάποδα” και το περίεργο είναι ότι έχει δίκιο! Και να διευκρινίσω ότι όταν λέει ανάποδα, εννοεί ότι ξεκινάει το τύλιγμα από την λεπτή μεριά του φύλλου. Όσο για τα βραστά αυγά της, η φήμη της προηγείται. Στα τραπέζια που κάνει, η ύπαρξη των αυγών είναι προαπαιτούμενη και αδιαμφισβήτητη. Κι ενώ έχει αγγίξει την τελειότητα, μας λέει τις προάλλες “Τελικά τα αυγά γίνονται καλύτερα στις 8 και 10…” “Το βράδυ;” ρωτάει η κόρη μου. “Όχι, εννοώ στα 8 λεπτά και 10 δευτερόλεπτα!” Εντάξει, δεν είναι η πρώτη φορά, μας έχει κουφάνει κι άλλες φορές. Τα μυστικά της δε, είναι τόσο απλά που σε κάνει να αναρωτιέσαι γιατί δεν το σκέφτηκες.

Κάποιοι, χάριν αστειότητος όπως ισχυρίζονται, συνηθίζουν να αποκαλούν αυτό το φαγητό, “ατύλιχτοι λαχανοντολμάδες” ή ακόμη χειρότερα “λαχανοντολμάδες της τεμπέλας”. Άκυρες ονομασίες και οι δύο γιατί στην πρώτη περίπτωση δεν υπάρχει ντολμάς ούτε κατά το σχήμα ούτε κατά το τύλιγμα. Θα μου πείτε για αυτό τους λένε ατύλιχτους. Μα δεν υπάρχει ντολμάς ατύλιχτος! Αν είναι ατύλιχτος δεν είναι ντολμάς! Όσο για τη δεύτερη ονομασία, εκεί είναι που σεληνιάζομαι! Δεν υπάρχει γυναίκα που μαγειρεύει έστω και το πιο απλό φαγητό και να είναι τεμπέλα. Για αυτό το λόγο δεν θα δείτε να χρησιμοποιώ αυτόν τον ανόητο τίτλο σε καμία από τις συνταγές μου.

Ελάτε να σκαρώσουμε ένα φαγάκι ανεπανάληπτο! Είμαι σίγουρη ότι δεν πάει το μυαλό σας ότι ένα μπρόκολο κι ένα κουνουπίδι, με τη σωστή συνταγή και ωραία υλικά μπορεί να εξελιχθεί σε ένα τόσο φανταστικό φαγητό. Μία συνταγή που αναδεικνύει τα λαχανικά χωρίς να τα σκεπάζει και να τα εξαφανίζει. Οι συνταγές που κυκλοφορούν με τα λαχανικά να “κολυμπάνε” μέσα σε μπεσαμέλ ή κρέμα γάλακτος είναι απλά απαράδεκτες και δεν έχουν σχέση με το αποτέλεσμα που παίρνουμε εδώ. Με απίθανη κρεμώδη, τυρένια σάλτσα λαχανικών που παραμένει δεμένη χωρίς να πήζει ακόμη κι όταν αυτό κρυώσει. Αυτό το ογκρατέν μπορεί άνετα να σταθεί από μόνο του ως κυρίως πιάτο. Συγχρόνως όμως γίνεται ένα ωραιότατο συνοδευτικό για ένα ψητό στήθος κοτόπουλου ή για ένα φιλέτο όπως ψαρονέφρι. Η απόλαυση που νιώθει κάποιος βουτώντας το κοτόπουλο ή το κρέας μέσα σ΄ αυτή τη φοβερή σάλτσα, είναι μοναδική.

Σήμερα θα σας προτείνω να δοκιμάσετε ένα φαγάκι με λίγες πινελιές φθινοπώρου. Ο λόγος είναι ότι περιέχει γλυκοπατάτα που μπορεί να αντικατασταθεί και με κολοκύθα αν το επιθυμείτε αλλά και μελιτζάνα που είναι ακόμη γλυκιά καθώς μόλις έχει τελειώσει το καλοκαίρι. Ένα φαγάκι όλο γλύκα η οποία εξισορροπεί τέλεια με την προσθήκη τυριών. Λαχταριστό στην όψη και νόστιμο πολύ, μπορεί να σταθεί μόνο του με μία ωραία σαλάτα ή και ως συνοδευτικό σε κρέας ή κοτόπουλο.

Ένα φαγάκι που συνήθως έχει ως αποτέλεσμα, επιφωνήματα δυσαρέσκειας, τύπου πφφ… ωχ αμάν… και διάφορα στραβομουτσουνιάσματα. Πόσο άδικο όμως γιατί αν το περιποιηθείς, γίνεται λουκουμάκι ενώ συγχρόνως είναι τόσο ωφέλιμο και θρεπτικό! Αυτό θα κάνουμε λοιπόν σήμερα, θα το περιποιηθούμε όπως του αξίζει και όλοι θα γλείφουν τα δαχτυλάκια τους.

Χειμωνιάτικες πινελιές σε ένα από τα πιο αγαπημένα πιάτα της ελληνικής κουζίνας. Μία συνταγή που εξελίσσεται στο χρόνο για να μας χαρίσει αυτή τη φορά, τις γήινες γεύσεις του παντζαριού και του μανιταριού χωρίς όμως να έχει χάσει κάτι από τα κλασικά χαρακτηριστικά που είναι καθοριστικά για την ταυτότητα του φαγητού.

Σήμερα θα αναφερθώ σ΄ αυτά τα δυο τρία κολοκυθάκια που παραμένουν στο ψυγείο και δεν ξέρουμε τι ακριβώς να τα κάνουμε για να τα καταναλώσουμε πριν χαλάσουν. Λύσεις πολλές αλλά σήμερα θα φτιάξουμε μία πολύ λαχταριστή συνταγή για ένα ογκρατέν που πιστέψτε με θα γίνει ανάρπαστο. Η γλύκα από τα κολοκυθάκια και η νοστιμιά των λιωμένων τυριών, ένας συνδυασμός “πειρασμός” που δεν αφήνει και πολλά περιθώρια για αμφισβήτηση!

Μουσακάκια; Τι φάση… Και να σας εξηγήσω πώς έχουν τα πράγματα. Ξημερώνει η μέρα του Θεού κι εγώ έχω τα υλικά για να φτιάξω μουσακά. Και παπουτσάκια βεβαίως βεβαίως. Όλα τα έχω εκτός από κάτι σημαντικό κι αυτό είναι η διάθεση να μαγειρέψω. Και ρωτώ τις θυγατέρες μου. Τι θέλετε, μουσακά ή παπουτσάκια; Μουσακά λέει η μία, παπουτσάκια λέει η άλλη κι αρχίζουν οι οδομαχίες. Κι εγώ, βαριέμαι ακόμη περισσότερο… πφφφ… Τότε μου΄ ρχεται η φαεινή ιδέα, το ξεκινάω σαν παπουτσάκια και το τελειώνω σαν μουσακά. Τέλειωσα σε μισή ώρα και χωρίς να λερώσω την κουζίνα! Κι άντε γεια! Έγινε φανταστικό, με την κανονική γεύση του μουσακά και πολύ ελαφρύ. Αν λοιπόν κι εσείς τύχει να πάσχετε κάποια στιγμή από κρίση τεμπελίτιδας όταν πρέπει να φτιάξετε μουσακά, τότε αυτή είναι η ιδανική συνταγή για εσάς.

Γεμιστά, το απόλυτο “must” του καλοκαιριού. Αγαπημένο φαγάκι όπως και να το φτιάξεις. “Ορφανά” ή με κιμά, μαγεύουν τον ουρανίσκο με το μεσογειακό τους ταμπεραμέντο και αποπλανούν με το άρωμα των φρέσκων μυρωδικών τους, όσο ψήνονται. Οι κόρες μου το λατρεύουν! “Μη και τολμήσεις κακομοίρα μου, να πειράξεις ποτέ τα γεμιστά!” μου είπαν κάποια στιγμή, αγανακτισμένες από τις δοκιμές και τους πειραματισμούς που κάνω συχνά πυκνά σε συνταγές. Χτύπησαν το χέρι στο τραπέζι και μου άφησαν ένα χαρτάκι. “Αυτά τα τρία φαγητά, δεν θα τα αλλάξεις ποτέ!” είπαν με στόμφο και σταύρωσαν τα χέρια τους. Το χαρτάκι έγραφε: Γεμιστά, σουτζουκάκια σμυρνέικα και παστίτσιο. Έτσι, υπόσχεση έδωσα ιερή και την κράτησα, η αλήθεια να λέγεται…

Απίθανο μπέργκερ με μπιφτέκι λαχανικών για όσους νηστεύουν, για τους vegan και τους χορτοφάγους. Βέβαια όταν το δοκιμάσετε και διαπιστώσετε πόσο απολαυστικό είναι τότε δεν θα χρειαστεί να ανήκετε σε κάποια από τις παραπάνω κατηγορίες για να το φτιάχνετε συνέχεια. Ένας κορυφαίος συνδυασμός από το πιο αφράτο ψωμάκι που μπορείτε να φτιάξετε χωρίς καθόλου αυγά, βούτυρο και γάλα, ένα μπιφτέκι πεντανόστιμο και αφράτο στο εσωτερικό του αλλά με την πιο τραγανή κρούστα που υπάρχει και τέλος μια μαγιονέζα χωρίς αυγά, απλή, λιτή κι απέριττη από ζωμό ρεβιθιών τη λεγόμενη aquafaba.

Όταν η κουμπάρα μου η Χριστίνα, μου κάνει το τραπέζι ένα είναι σίγουρο. Ότι θα φτιάξει κι αυτές τις πατάτες που ξέρει ότι τις λατρεύω και είναι η σπεσιαλιτέ της. Όχι μόνο βέβαια, γιατί ό,τι φτιάξουν τα χρυσά της τα χεράκια είναι πεντανόστιμο, μέχρι και το τζατζίκι της μου φαίνεται πιο νόστιμο από το δικό μου, πράγμα περίεργο αφού το φτιάχνουμε ακριβώς με τον ίδιο τρόπο. Όσο για τις ζύμες της, είναι εκτός συναγωνισμού και σ΄ ό,τι αφορά το φύλλο είναι η μεγαλύτερη μαστόρισσα που έχω γνωρίσει.

“Αν σου αρέσουν οι μελιτζάνες μαγειρεμένες με μοσχαράκι, ΘΑ ΠΑΘΕΙΣ ΠΛΑΚΑ ΑΝ ΤΙΣ ΦΤΙΑΞΕΙΣ ΜΕ ΚΟΤΟΠΟΥΛΟ!!!”  Τάδε έφη η φίλη μου Έλλη, με τον δικό της προσωπικό τρόπο που τόσο λατρεύω. Στην αρχή χαμηλόφωνα και σχεδόν συνωμοτικά σαν να μοιραζόμαστε κάποιο μυστικό του κράτους και μετά έρχεται η κορύφωση μ΄ένα δυνατό κρεσέντο στο δεύτερο μέρος της πρότασης θέλοντας να με πείσει για την εγκυρότητα της πληροφορίας που μου δίνει. Κι εγώ πάντα η ίδια έκφραση. Σμίγω τα φρύδια και γέρνω μπροστά για να ακούσω καλύτερα και μετά σηκώνω το δεξί φρύδι και λέω βαθυστόχαστα… Χμμμ…

Μπήκε η άνοιξη για τα καλά και οδεύουμε προς καλοκαιράκι. Η θερμοκρασία ανέβηκε και για μένα είναι η καλύτερη περίοδος του χρόνου, ούτε ζέστη, ούτε κρύο και όλα γύρω μας σε πλήρη αναγέννηση, μέχρι και η διάθεση. Στην κουζίνα μας, αλλάζουν τα μενού κι έχουμε μια στροφή στα λαχανικά και σε πιο ελαφριά φαγητά. Εδώ είναι που συνήθως αντιμετωπίζω ένα δίλημμα. Τι να κάνω με τα όσπρια… Καλά είναι να μην τα κρατάμε για την επόμενη σεζόν γιατί σκληραίνουν αλλά κανείς μας δεν θέλει πια ζεστές και αχνιστές φασολάδες.

Τώρα τι να πω εγώ γι αυτό το πιάτο… φαγητό να το πω… ορεκτικό να το πω… μεζέ ή μήπως γλύκισμα; Ναι, γλύκισμα, γιατί η γλύκα του χτυπάει κόκκινο, όσο για την νοστιμιά του, μένει αλησμόνητη. Ένα φαγάκι που όχι μόνο μιλάει στην γλώσσα αλλά λέει και πολλά τραγούδια. Ή που ίσως θα τα πείτε εσείς καθώς η ηδονή της απίθανης γεύσης του θα σας απογειώνει!

Η συνταγή του μπριάμ είναι η αποθέωση της απλότητας και σας την έχω δώσει στο παρελθόν. Στην πραγματικότητα δεν χρειάζεται καν συνταγή, τόσο εύκολο είναι. Μια ποικιλία καλοκαιρινών λαχανικών με φρέσκια ντομάτα και ελαιόλαδο ψημένα στο φούρνο. Βέβαια στην απλότητά του κρύβεται και η δυσκολία του. Στις μικρές λεπτομέρειες που μπορούν να χτίσουν ή να γκρεμίσουν την νοστιμιά του. Όπως, να μην “κολυμπάει” στο νερό ή στο λάδι, να μην λιώσουν τα λαχανικά αλλά να είναι σωστά μελωμένα, ακόμη και το πόσο γλυκά είναι τα λαχανικά που βάζουμε το φαγητό μας παίζει κι αυτό το ρόλο του.

Τι σου κάνει μία μελιτζάνα που έχει ξεμείνει μόνη κι έρημη στο ψυγείο και δεν ξέρεις τι να την κάνεις… Ένα πολύ εύκολο και γρήγορο ορεκτικό, ένα όμορφο και χαριτωμένο πιάτο για το εορταστικό τραπέζι!